4 Mayıs 2013 Cumartesi

SEVİNEYİM Mİ? ÜZÜLEYİM Mİ?


Allakbullağım...
Öyle şaşkınım ki sevineyim mi üzüleyim mi bilemedim...
Anneler günü için annemin yanına Antalya ya gitmeyi planlıyordum...
Tam 7 aydır gitmemişim ki hiç bu kadar çok açmamıştım arayı. 2-3 ennn fazla 4 ayda bir giderdim.
Biletimi aldıııım, bir kısım hediyeler aldıııııııım, bir kısım hediyeler diktim yada yaptım vs vs eni konu valiz yerleştiriyordum yani...
Derken dün telefonum çaldı ve hiç beklemediğim bir anda iş görüşmesine çağırıldım.
Perşembe gün aradılar, Cuma gün görüşmek istediler, Pazartesi başla dediler :)
Hala şokunu atamadım üzerimden, donuk donuk boş boş bakıyorum, bazen de manasızca sırıtırken yakalıyorum kendimi :))
Evlenirken şehir değişimi yapmak zorunda kalınca işimden ayrılmak durumunda kalmıştım. 
tekrar çalışırım ama ayy biraz evliliğe alışayım, ayy biraz istanbula adapte olayım, ayy kardeşimin nişanı geçsin, ayy kardeşimin düğünü olsun, ayy bi kere daha antalyaya gideyim ay şu bayram geçsin derken bahanelerim bitmek bilmedi... 
tam 4 sene olmuş! ben işten ayrılalı...

Üzülüyorum; valizimi bile hazırlamışken Antalya ya gidemiyorum :(
Seviniyorum; tekrar çalışma hayatına döneceğim :)
Endişeliyim; 4 sene sonra adapte olmayı başarabilecek miyim :/
Heyecanlıyım; yeni bir çevre ve yeni arkadaşlar edineceğim :s
Korkuyorum; hem işi hem evi birarada idare edebilecek miyim :0
Merak ediyorum; bu felaket istanbul trafiğinde işe nasıl yetişilir, eve nasıl dönülür :))  
İşte böylesine farklı duyguları birleştirince ortaya bu ablak surat çıkıyor, belkide benim suratım bu kızınkinden daha ablak şuan :))
sadece içimi dökmek istedim, zaman ayırıp okuyanlara teşekkür ederim 
sevgiler...